Tweefactorauthenticatie
Gepubliceerd in De Standaard - 21 november 2024
Wanneer is het gebeurd? Sinds wanneer worden we allemaal zo gecontroleerd? En sinds wanneer zijn we elkaar allemaal zo gaan controleren? We leven in een wereld waar je jezelf moet in- en uitklokken om te zeggen: hier ben ik. Ik ben er echt. Mijn lichaam was hier. En steeds vaker kijken ogen mee. Op kampen en in kleuterklassen worden kinderen gefilmd om thuis te tonen hoe transparant alles eraan toegaat. En alles wat je tegen een kind zegt, typ je nadien in een digitaal systeem. We zijn op school kinderen beginnen evalueren, niet per trimester, maar per les. Later zijn ze de scholen ook beginnen testen. De resultaten zijn om van te wenen. Niemand doet het goed. Heeft het te maken met het gehijg dat we elke dag in onze nek voelen?
Ik stop alles blind in een platform, maar voel me steeds leger vanbinnen. Ik schaam mij tegenover mijn leerlingen, omdat al hun gegevens in een programma staan waarin iedereen die les aan hen geeft naar kan kijken. Weten de leerlingen dat eigenlijk zelf? Dat ik als leerkracht toegang tot hen heb? Dat ik, als ik het zou willen, door hen kan scrollen als een tijdlijn, een dossier, een doos van Pandora?
Iedereen herinnert zich nog hoe het begon. Wat als we de schoolagenda nu eens bij ons zouden dragen? Niet in onze boekentas, maar op onze telefoon. Dan zouden we altijd weten wat we te doen hadden en waar we moesten zijn. Dan zouden we elkaar nooit meer verkeerd begrijpen en alles zou overzichtelijk worden. Niet veel later zei iemand: wat als we ook de rapporten digitaliseren? En wat als we nu eens stoppen met elkaar aan te spreken in de gangen, maar elkaar berichten sturen? Wat als we ook alle afwezigheidsbriefjes opladen, en de attesten van de psychiaters, en de briefjes van de ouders? Laten we alle pestmeldingen, alle liefdesbreuken, alle leugens, alle eetproblemen, alle vandalenstreken, alle huilbuien, alle buizen, alles, alles, alles in één grote wolk stoppen! We kunnen snuisteren en analyseren en het zal ons zo veel tijd besparen, want er zijn geen fichebakken meer!
In rusthuizen moeten mensen invullen of ze in bad willen gaan en verplegers moeten aan het systeem laten weten of de mensen daadwerkelijk in bad willen gaan. En als ze niet in bad zijn gegaan, wordt er van bovenaf gecontroleerd.
Waar zijn we mee bezig?
Toen ik zelf les ging geven, en ik Smartschool opende op mijn telefoon, begonnen mijn twee jonge broers bijna simultaan over te geven. Ga jij dat gebruiken? Zit jij nu aan de andere kant?
Ik wil mijn leerlingen niet tracken als postpakketjes. Ik ben geen service die kinderen van a tot z laat opgroeien. Ik ben iemand die met hen rond een tafel zit. Ik kijk wie er voor mij zit. Ik geef geen les omdat het moet, ik geef les omdat ik het wil. Omdat ik mijn liefde voor taal wil doorgeven. (“Letters zijn zwarte tekentjes, hiërogliefen, en als je ze achter elkaar zet, zie je woordbeelden. En als je zinnen achter elkaar plakt, krijg je verhalen!!!”) Ik praat niet tegen muren. Ik kijk in ogen en ogen kijken naar mij. Tweefactorauthenticatie. Ik ben hier echt. Ik ben echt.