Het Uitzicht
Portret
Wonen op je vroegere middelbare school: het lijkt voor velen een nachtmerrie, maar voor schrijver en audiomaker Yelena Schmitz is het een droom. “Het moment waarop de drukte stilvalt, vind ik heel bijzonder.”.
De Standaard, mei 2024
Tekst: Maya Toebat
Foto: Nick Somers
Wonen op je vroegere middelbare school: het lijkt voor velen een nachtmerrie, maar voor schrijver en audiomaker Yelena Schmitz is het een droom. “Het moment waarop de drukte stilvalt, vind ik heel bijzonder.”.
De Standaard, mei 2024
Tekst: Maya Toebat
Foto: Nick Somers
Het Uitzicht
Schrijver Yelena Schmitz woont op haar vroegere school: “Een lege speelplaats is een unieke plek in de stad”
“Vijf jaar geleden zagen mijn vriend en ik op Facebook dat de Kunsthumaniora Brussel in Laken een conciërge zocht. Laat dat nu net de school zijn waar wij elkaar hebben leren kennen. We hebben nooit geweten dat er een conciërge was, dus waren we nieuwsgierig om te gaan kijken. Bleek dat de conciërgewoning op de hoek van de school staat, met een apart huisnummer, een eigen ingang en een tuintje, maar vanaf de straat lijkt het een deel van het schoolgebouw.”
“Uiteindelijk zijn we ervoor gegaan en we wonen hier nog altijd graag. Ik hou veel van Brussel, maar een huis vinden is moeilijk. Dan is dit perfect: door hier te werken, hebben we meteen een woning.”
“Mijn man is de officiële conciërge. Hij opent om halfzeven de deuren, doet een ronde en ’s avonds sluit hij weer af. Vaak denken mensen dat wij ook herstellingen uitvoeren, maar daarvoor zijn er werkmannen en poetshulpen. Wij waken vooral over de school. Extra bijzonder is dat ik hier ondertussen ook twee dagen per week lesgeef. Zo lopen mijn leven en werk nog meer door elkaar.”
“We kijken uit op het hoofdgebouw, het basketbalterrein, volleybalnetten, een grasperkje en een oude turnzaal. De campus wordt gedeeld door de kunsthumaniora en een lagere school, dus afwisselend zien we een speelplaats met tieners of kleine kindjes. Wonen in een school heeft twee kanten: ’s ochtends hoor en zie je de stroom kinderen toekomen, maar het is hier ook vaak leeg. ’s Avonds en in het weekend wordt de speelplaats een vrije ruimte zonder functie, wat uniek is in de stad.”
“Vooral de overgang, het moment waarop de drukte stilvalt, vind ik bijzonder. Tijdens de avondronde verbaast het me ook vaak hoeveel kinderen willen rondhangen op school. Je zou denken dat ze meteen weg zijn, maar ze blijven graag nog wat basketten of op de trap zitten met hun lief. Omgekeerd sta ik versteld van de juffen die al om kwart voor zeven tekeningen ophangen in hun lokaal. Er is een leven vlak voor en na schooltijd, waar weinig mensen over nadenken.”
Kakelbont
“Ik woon op mijn werk, maar ook als schrijver word ik beïnvloed door deze plek. Dankzij de conciërgewoonst komt er meer schrijftijd vrij. Bovendien ben ik omringd door jongeren, mijn doelpubliek. Het helpt om hun stem dichtbij te hebben, grappige situaties te zien en een rondslingerend liefdesbriefje te vinden. Sommige figuren blijven ook in mijn achterhoofd hangen. In Hotel Kosmos (Schmitz’ nieuwste boek dat binnenkort verschijnt, red.) heb ik de parkwachter bijvoorbeeld gebaseerd op de werkman die hier alles rechthoudt.”
“Het raam aan de straatkant geeft uit op een soort Villa Kakelbont.” — © Nick Somers“Anderzijds moet ik soms verdwijnen uit de school om een boek te kunnen afwerken. Daarom ga ik graag op residentie. Mijn bureau staat ook aan de straatkant, waar het schoolleven verder weg voelt. Daar geeft het raam uit op een soort Villa Kakelbont. Het is aandoenlijk om te zien hoe goed de overbuurman zijn rozen verzorgt. De legende gaat zelfs dat de chauffeur van koning Boudewijn in dat huis gewoond heeft en de rozen uit de koninklijke serres meegebracht heeft. Ik heb geen idee of het waar is, maar ik hou van zulke verhalen.”
Van een wuivend bos tot een bruisend stadsgezicht of een drukke steenweg: iedere zaterdag ziet u wat bekende mensen zien wanneer ze uit hun huis naar buiten kijken.