Stad
Literaire bijdrage aan ‘Tilburg in de Steigers: Emancipatie van de Periferie’.
In dit stedenbouwkundige cahier worden stadsplannen afgewisseld met poëtische kortverhalen over de kinderen uit de woonwijken in Noord, West en Zuid.
In samenwerking met Ludo Hermans en gemeentebestuur Tilburg
Portretten: Kamiel Koudijs
In dit stedenbouwkundige cahier worden stadsplannen afgewisseld met poëtische kortverhalen over de kinderen uit de woonwijken in Noord, West en Zuid.
In samenwerking met Ludo Hermans en gemeentebestuur Tilburg
Portretten: Kamiel Koudijs
De wolken
Voor Nour
Deze wijk is het decor waar je later voor het eerst je vriendje zal zoenen, op die bank daar, onder die bomen, die er nu nog niet zijn, door dit decor zal je fietsen, rennen, stappen, op dat drempeltje zal je net niet je benen breken, door dit stukje park zal je ’s nachts fietsen, wees niet bang, zie je deze lantaarn, waar je onder zal huilen, als je wegloopt van je vader, daar hebben we aan gedacht, die hebben we ontworpen. Wolken kunnen we niet verbouwen, en de mensen die je zal kruisen, die zijn er gewoon, we hopen dat je hier zal knikken naar elkaar. Van dit veldje haal jij later je aardappelen, ’s zomers ontdek je de poolster op dit bouwterrein, dat nu nog grauw is. En ook als wij er niet meer zijn, wandel jij hier doorheen, met alle woede en liefde in je lijf, dit paadje, waar je ooit je sleutels zal verliezen, en ze dan terugvinden, dit leggen wij nu aan. Misschien zal je niet lang blijven, maar volg je de lijnen naar het centrum en beland je in een wolkenkrabber. Dit decor is niet zomaar de achtergrond van al je interacties, het zal veel bepalen, blijf hier wonen, plant mee bloemen, kom uit je voordeur, er is meer wereld van jou dan je denkt.
Voor Nour
Deze wijk is het decor waar je later voor het eerst je vriendje zal zoenen, op die bank daar, onder die bomen, die er nu nog niet zijn, door dit decor zal je fietsen, rennen, stappen, op dat drempeltje zal je net niet je benen breken, door dit stukje park zal je ’s nachts fietsen, wees niet bang, zie je deze lantaarn, waar je onder zal huilen, als je wegloopt van je vader, daar hebben we aan gedacht, die hebben we ontworpen. Wolken kunnen we niet verbouwen, en de mensen die je zal kruisen, die zijn er gewoon, we hopen dat je hier zal knikken naar elkaar. Van dit veldje haal jij later je aardappelen, ’s zomers ontdek je de poolster op dit bouwterrein, dat nu nog grauw is. En ook als wij er niet meer zijn, wandel jij hier doorheen, met alle woede en liefde in je lijf, dit paadje, waar je ooit je sleutels zal verliezen, en ze dan terugvinden, dit leggen wij nu aan. Misschien zal je niet lang blijven, maar volg je de lijnen naar het centrum en beland je in een wolkenkrabber. Dit decor is niet zomaar de achtergrond van al je interacties, het zal veel bepalen, blijf hier wonen, plant mee bloemen, kom uit je voordeur, er is meer wereld van jou dan je denkt.