Geroezemoes

Kleine Willie

Kleine Willie kon al zelf zijn boterhammen smeren, in drie minuten en dertig seconden. Hij kon zijn veters in zeven seconden strikken. Hij kon binnen vier minuten in slaap vallen, als hij dat wou. Hij kon wieltjes onder zijn schoenen binden en de straat afrollen. Kleine Willie belegde een broodje met een plak kaas, bond wieltjes onder zijn schoenen en gleed naar restaurant Schone Schijn.

Kleine Willie. Voor zijn leeftijd was hij niet klein. Eén meter vijftig en schoenmaat zevenendertig om precies te zijn. Hij was de zoon van Grote Willie en tien jaar en een half.

Als Kleine Willie naar het restaurant rolde, kwam hij via de Goudbloemstraat in de Sputnikstraat, en daarna in de Melkwegdreef, die bergaf liep. De rijhuizen veranderden in losstaande herenhuizen en kleine villa’s in lichtgeel en roze. Achter de hekken groeiden oude takken met verdorde bladeren. Er hadden ooit stokrozen en trompetbloemen aan de gevel gehangen, maar het had al maanden niet geregend en niemand gaf de planten water. Kleine Willie rolde langs de linkerkant, om een blik op te vangen van nummer veertien. Er was nooit beweging en de takken van de bomen klommen tot boven de ramen, waardoor het leek dat het huis onbewoond was.

Het huis had drie verdiepingen en veel kleine ramen met witte, kanten gordijnen. Boven de deur, die met goud verguld was, stond in sierlijke letters ‘Villa Magnolia, 1932’.



Kleine Willie beeldde zich in welke feestjes hier vroeger gegeven werden, met appelpunch, een rondvliegende papegaai en dames en heren in witte en lila satijnen pakken.

De kinderen van de stad fluisterden dat Esmeralda Jonagold hier vroeger woonde. De kinderen zeiden dat er binnen een eekhoorn leefde die liedjes van Esmeralda zong. Dat de paus verliefd op haar was. Esmeralda Jonagold was een beroemde zangeres. Villa Magnolia was de zomervilla waar ze dertig jaar geleden af en toe feesten hield. Haar liedjes waren zo bekend dat alle moeders van het land ze voor hun kinderen zongen. Er was zelfs een parfum naar haar genoemd: Elixir d’Esmeralda.

Dat zong de moeder van Kleine Willie altijd. Nu was ze er niet meer. Achter de ramen klonk een piano. Of zat dat liedje in zijn hoofd? Hij drukte zijn handen op zijn oren, en liet ze dan weer los. Niets. Hij hoorde niets.

Kleine Willie ging op de stoep zitten en gooide steentjes naar de overkant. Er was niemand op straat. Hier viel toch niets te beleven. Hij woog de kiezels in zijn hand en keek naar het droge asfalt. Er liepen straaltjes zweet over zijn voorhoofd. Hoe vaak zou Esmeralda hier gelogeerd hebben? Wanneer was ze hier voor de laatste keer? Sommigen zeiden dat Villa Magnolia verkocht was aan een rijke sjeik die de zomervilla zou restaureren. Anderen zeiden dat ze er een museum van zouden laten maken. Of dat als niemand er iets aan zou doen het hele huis in elkaar zou storten.

Kleine Willie bedacht dat hij later even beroemd wou worden als Esmeralda Jonagold. Eerst zou hij aandelen kopen en rijk worden. Met dat geld zou hij op de beurs speculeren en gladgestreken hemden dragen met manchetknopen. Hij droomde ervan een huis te bouwen in het Amazonewoud en een ijsfabriek te openen. Als hij groot was, wilde hij basketballen en diepzeeduiken. Hij zou zichzelf leren goochelen en beroemde tv-presentatrices in tweeën zagen. Uiteindelijk zou hij zo bekend worden dat hij uitnodigingen kreeg van de Kroonprinses om met haar karaoke te zingen in de Koninklijke Serres. Met zijn fortuin zou hij dan de fonteinen in deze stad repareren en ze terug laten blinken en bloemen aan de balkons hangen. Hij zag het helemaal voor zich: de mensen zouden hem tot burgemeester kronen en hem door de straten dragen op een bloementroon. Hij zou Sheila duizend dollar schenken om de vachten van alle straathonden schoon te schrobben.

Kleine Willie zat op de stoep en gooide met keien. Zijn schoenen waren een beetje te groot. Hij kon heel goed dromen.